100% 150% 200% 500% 1000% Het begon in een hotelkamer in Amerika, ik weet niet meer precies waar. Phoenix misschien. In elk geval was het 2001 en waren Marion en ik op vakantie in de VS. We namen even een uurtje rust na al het reizen en ontdekken en ik dacht: "wat zou het leuk zijn om tijdens zo'n "verloren uurtje" mijn belevenissen te kunnen opschrijven." Niet dat ik ooit reisverslagen maakte; iemand die ik ken deed dat wel en die is vast de inspiratie van mijn gedachte geweest. Het gaat ook vooral om het kunnen, om de mogelijkheid: als iets niet kan, wil je het soms juist graag.
Een paar dagen later stond op ons programma het informeren van het thuisfront over ons vele wel en weinige wee. Op zoek naar een internetverbinding dus. E-mailen was een grote hobby van me, maar het is vooral leuk als je dat kunt doen zonder andermans ogen te gebruiken. "Die zienden hebben het toch maar makkelijk," dacht ik, "je loopt een internetcafé in of één van de andere vele plaatsen waar computers met het internet verbonden zijn en je kunt contact houden met de mensen thuis. Dat wil ik ook!" Natuurlijk had ik een laptop die ik mee had kunnen nemen op vakantie, maar met dat idee was ik nog niet vertrouwd en zo'n laptop met brailleleesregel is me iets te veel extra bagage, te groot en te zwaar. Een laptop met brailleregel weegt al snel 3,5 kilo of meer.
Thuisgekomen trof ik een lijdende brailleleesregel aan, met de nadruk op aan. Was ik die vergeten uit te zetten voordat ik wegging? In elk geval was het wat veel gevraagd van de ruim elf jaar oude leesregel en hoewel hij succesvol zijn best deed om me van dienst te zijn, kreunde hij er altijd zielig bij. Tijd om een vervanger te zoeken dus.
De DOS-computer waarmee ik werkte, deed het nog prima en die wilde ik ook niet vervangen. Hoewel gebleken was dat ik zonder al te veel problemen met Windows kon werken wilde ik de overzichtelijkheid en inzichtelijkheid van DOS niet kwijt. Zeker met het bewerken van langere stukken tekst had DOS duidelijk mijn voorkeur: de vormgeving van de tekst en de bijbehorende opmaakcodes waren veel duidelijker voor me. Op naar de website van Tieman (nu Optelec) dus. Daar hadden ze intussen een nieuwe generatie brailleleesregels, die op dat moment niet met DOS werkten. Later is dat aangepast. Op zoek naar de voorgaande generatie, waarvan ik wist dat die wel met DOS werkte, kwam ik ineens een ander apparaat tegen: de BrailleNote. Ik las de beschrijving en wist: dit is wat ik wil, dit is waar ik in Amerika aan zat te denken! Veel kleiner en lichter dan een laptop met brailleleesregel, dus makkelijk mee te nemen, en met een ingebouwd modem! Wow!
Het hele verhaal is een beetje lang en misschien ook niet zo heel interessant. Laat ik zeggen dat mijn ervaringen met Tieman/Optelec over het algemeen erg goed zijn, maar in dit geval verliep alles nogal moeizaam. Pas toen ik in contact kwam met (toen nog) PulseData, de makers van de BrailleNote, een paar maanden na het begin van mijn zoektocht, kreeg ik antwoord op mijn vragen. PulseData's verkoper in Nederland, Nigel, kwam langs om me de BrailleNote te laten zien en gaf me goede, eerlijke informatie over de mogelijkheden en beperkingen van de BrailleNote. Zo kon ik zelf een afweging maken, mijn eigen besluit nemen en de aanvraag bij de ziektekostenverzekeraar beter motiveren. Nigels benadering, die ik later vaker bij PulseData/HumanWare en ook bij andere buitenlandse hulpmiddelenbedrijven heb teruggezien, was nieuw voor me en gaf me veel vertrouwen in hem en, door hem, in het bedrijf. Zijn uitgangspunt is altijd geweest wat ik wil en nodig heb, ook als dat betekent dat hij een produkt niet aan mij verkoopt. Daar heb ik veel waardering voor. Helaas was ik niet flexibel genoeg om te beseffen dat ik de BrailleNote direct via PulseData kon bestellen. Ik was nou eenmaal de Tiemanweg ingeslagen en ik vond het ook wel prettig dat onderhoud aan het apparaat in Nederland kon gebeuren. PulseData/HumanWare heeft wel een verkoper in Nederland, maar het Europese hoofdkantoor is in Engeland en daar zijn alle andere functies geconcentreerd. Als er dus iets is met de BrailleNote moet hij terug naar Engeland. Dit bleek later minder onoverkomelijk te zijn dan ik me had voorgesteld, ook al zijn de afkickverschijnselen en de zorgen om het welzijn van de geliefde BrailleNote, helemaal alleen onderweg, natuurlijk wel heftig.
Door mijn keuze om door te gaan op de oorspronkelijk ingeslagen weg duurde het nog een aantal maanden voordat ik uiteindelijk het besluit had genomen en de BrailleNote bij de ziektekostenverzekeraar had aangevraagd. Soms raakte ik wel wat ontmoedigd in het hele proces en dan vroeg ik me af waarom ik niet gewoon voor een standaard brailleleesregel ging, dat zou een stuk eenvoudiger zijn, maar elke keer als ik over de BrailleNote las, was ik overtuigd en wist ik dat dit was wat ik wilde: comfortabel op de bank genesteld met mijn digitale leesvoer, of op een mooie zomerdag lekker in de tuin lezen, of onderweg in bus of trein nog snel even wat belangrijke informatie doornemen. Hoe meer verhalen ik las van anderen en hun BrailleNotes, hoe meer ideeën ik kreeg.
De ziektekostenverzekeraar wees de aanvraag af, wat eigenlijk wel een beetje te verwachten was. Voor wie het niet weet: veel hulpmiddelen zijn te duur voor de meeste mensen om ze zelf aan te schaffen (een brailleleesregel voor een laptop kost toch al snel vijfduizend Euro en meestal meer), daarom worden hulpmiddelen vaak door de bedrijfsvereniging of zorgverzekeraar gekocht en in bruikleen gegeven. Hiervoor gelden natuurlijk allerlei regels en daar leek mijn aanvraag niet zo soepel in te passen. Tegen die afwijzing heb ik bezwaar gemaakt, vooral als tweede kans om mijn zaak te bepleiten en nu had ik geluk! In juni 2002, dertien maanden nadat ik de BrailleNote op internet was tegengekomen, kreeg ik bericht dat ik de felbegeerde BrailleNote in bruikleen zou krijgen. Anderhalve maand en nog een klein komisch avontuur later was de BrailleNote er dan eindelijk. Ik was de laatste aan wie Tieman/Optelec een BrailleNote leverde; ze hebben hem uit hun assortiment gehaald.
De moraal van het verhaal: Geloof niet te snel dat je iets niet vergoed krijgt! Blijf wel realistisch, dat beperkt de teleurstelling, maar probeer het gewoon, vraag het gewoon aan!!!
En o ja, intussen had mijn laptop het ook zo goed als begeven, dus ook die had ik vervangen, door een Windows-computer. Zelf gekocht, want die kreeg ik niet vergoed. De BrailleNote zag ik als brailleleesregel-plus: ik zou de BrailleNote gebruiken als brailleleesregel in combinatie met mijn nieuwe laptop, maar natuurlijk heeft de BrailleNote ook eigen computerfuncties. Inmiddels heeft de plus de overhand gekregen: het gebruik als brailleleesregel is in bepaalde situaties wel heel handig, maar meestal zet ik de informatie direct in de BrailleNote om het op die manier te lezen of ermee te werken.
Begin 2002 had ik me ingeschreven bij de (Engelstalige) BrailleNote mailing list. Deze lijst is ingesteld door PulseData/HumanWare. Mensen die een BrailleNote gebruiken of er meer over willen weten kunnen daar informatie krijgen, hulp vragen, tips uitwisselen, discussiëren met elkaar en het bedrijf over wat ze goed of minder goed vinden van de BrailleNote en hun wensen aan het bedrijf kenbaar maken. Voor PulseData/HumanWare is het een efficiënte manier om contact te houden met de gebruikers en een grote groep mensen te informeren over ontwikkelingen op BrailleNote-gebied. Door die lijst kwam ik te weten dat de BrailleNote GPS bestaat. Dat was toen nog versie 1, zonder landkaarten. Dat sprak me niet gelijk aan. Achteraf denk ik wel dat ik er iets aan gehad zou kunnen hebben, maar ik zag toen geen meerwaarde. Dat werd anders toen in 2003 versie 2 uitkwam, met kaarten. Er was toen nog geen kaart van Nederland. Zo begon in november 2003 het contact met Sendero Group. Een erg leuk contact kan ik wel zeggen. In februari 2004 kreeg ik het hele pakket, inclusief Nederlandse kaart, en kon ik op GPS-avontuur uit.
Zo begon het. Ik heb door de BrailleNote veel geleerd over hulpmiddelen, veel leuke mensen leren kennen en geleerd dat er meer mogelijkheden zijn dan je soms denkt. De route naar nieuwe of vervangende hulpmiddelen zal nooit meer een routine zijn. HumanWare verkoopt ook brailleleesregels. Het LVBC (Low Vision & Braille Center; inmiddels (2011) heet het Iris Huys) in Gouda trouwens ook.
Zo begon het en hoe het verder ging, en gaat, kun je lezen in "WayFun" en "mijn ervaringen".