100%
150%
200%
500%
1000%

27 augustus 2008

Vandaag reisden Nigel en ik af naar Hoensbroek om de BrailleNote Gps te laten zien aan twee medewerkers van Vilans, het kenniscentrum voor langdurende zorg. Vilans verzamelt informatie en maakt het toegankelijk, ontwikkelt informatieproducten (brochures e.d.), doet onderzoek, geeft voorlichting, trainingen en advies, dit alles voor/aan personen die op de één of andere manier te maken hebben met de zorg aan ouderen, gehandicapten en chronisch zieken (beroepskrachten, vrijwilligers, verzekeraars, overheden etcetera).
Vilans is bezig met een onderzoek naar navigatie- en anti-bots-hulpmiddelen en in dat kader willen ze meer weten over diverse GPS-systemen voor blinden.
We werden hartelijk welkom geheten en goed verzorgd. Het was leuk om zoveel belangstelling en enthousiasme te zien voor de BrailleNote GPS. Het werd een "binnen-demo", dus we gingen niet de straat op. Het kwam vooral neer op uitleg over de BrailleNote en BrailleNote GPS en het laten zien van de functies in virtual mode. Blij verrast was ik toen de GPS-ontvanger ook binnen satellietsignalen bleek op te pikken, zodat ik ze ook kon vertellen waar we volgens GPS waren, wat de dichtstbijzijnde zijstraat was en welke points of interest in de buurt waren.
Eén van de medewerkers van Vilans vond de BrailleNote zo'n mooi apparaat dat hij verbaasd was dat zo weinig blinden in Nederland het gebruiken. Een man naar mijn hart. :)
Vanwege de voorlichtenee en adviesrol van Vilans zie ik dit bezoek als iets belangrijks. Daarnaast heb ik weer een geweldige dag gehad. Hartelijk dank daarvoor, Vilans. En hartelijk dank, Nigel, dat ik mee mocht.

Januari 2008

Het loont om handleidingen te lezen. Als je dat niet doet, kan het lang duren voordat je die handige functies van een programma leert kennen. Zo ben ik er pas kort geleden achtergekomen dat je in KeySoft's planner (kalender/agenda) met het "ga naar"-commando kunt zien welke datum het is x dagen, weken of maanden vanaf een bepaalde datum. Als je bijvoorbeeld elke duizendste levensdag wilt vieren in plaats van je verjaardag, zoals een vriend van me, dan kun je met deze functie gemakkelijk bekijken wanneer dat is. Ook handig als je tien weken de tijd hebt voor een opdracht of een stuk tekst vier weken voor een bepaalde datum moet aanleveren; je kunt steeds eenvoudig zien op welke datum je werk af moet zijn.
Nog handiger vind ik dat je kunt zien wanneer het welke week is. Al die mensen met hun agenda voor hun neus die me vertelden dat ze in week 32 vrij waren of dat in week 20 een reactie ergens op gegeven moest worden, moest ik altijd vragen wanneer dat was. Nu hoef ik in de planner na het "ga naar"-commando alleen maar w32 in te typen en de planner brengt me naar de maandag van week 32. Deze functie is er waarschijnlijk al jaren, maar ik had het nog niet eerder gezien.

Aan het eind van de maand ging ik "even" mijn langverwachte en felbegeerde Random Reader Comfort ophalen bij mijn broer en schoonzus. De Random Reader is een apparaatje dat je nodig hebt voor internetbankieren bij de Rabobank. De comfort is een aangepaste versie met grotere toetsen, een groter scherm en spraakuitvoer. Natuurlijk zit er een oortelefoon bij en wat voor ons blinden leuk is, is dat je het scherm uit kunt zetten via het menu.
Gelukkig zette de regen niet door. Het lastigste punt van de route was de oversteek via een rotonde. Een vriendelijk echtpaar kwam me te hulp. Aan de overkant bleef de vrouw mijn arm vasthouden en we liepen gezellig verder. Ik vroeg me af hoe ze wist waar ik naartoe wilde en voor de zekerheid vertelde ik het haar. Ze ging dezelfde kant op, maar wist niet precies waar de straat was die ik noemde. Doordat ik mijn stok in mijn rechterhand had en zij mijn linkerarm vasthield, kon ik de GPS-meldingen op de brailleregel niet meer lezen. Na een tijdje probeerde ik het met mijn rechterhand te lezen, mijn stok tegen me aan geklemd met mijn rechterarm. Dat was niet zo makkelijk, want de BrailleNote hing kruislings over mijn rechterschouder en dus aan mijn linkerkant. Ik kon hem wel wat draaien, zodat hij voor me hing, maar het bleef lastig. De eerste informatie die ik kon lezen was dat ik een afslag gemist had. Voorzichtig probeerde ik dat mijn medereizigers te vertellen. Ze besloten niet om te draaien, maar de volgende zijstraat te nemen en zo terug te lopen. Het bleek niet zo eenvoudig te zijn de weg terug te vinden. Ze besloten het voorbijgangers te vragen. Helaas bleek niemand erg bekend in die omgeving. Toen één van de voorbijgangsters bleef staan en uitgebreid nadacht, gaf mij dat de tijd om GPS zijn werk te laten doen en de route te bekijken. Zo kon ik uiteindelijk vertellen waar we heen moesten. Zo won de GPS.

September t/m december 2007

Het is veel te lang geleden dat ik deze pagina heb bijgewerkt. Ik ben er dan ook maar twee keer echt op uit geweest met de GPS. De eerste keer ging ik naar een vriendin bij wie ik al een hele tijd niet meer thuis was geweest. Ik wist dan ook niet meer of ik op een bepaald punt rechtsaf moest (de straat in) of rechtdoor (de straat over) en de mensen aan wie ik het vroeg, wisten het ook niet. Toen ik de straat in liep, gaf GPS me een straatnaam die ik niet kende. Daar moest ik dus niet zijn. Nadat ik teruggelopen en overgestoken was, bleef GPS me een straatnaam geven die volgens mij niet klopte en ook de richting waar volgens GPS mijn eindbestemming lag, klopte niet, maar de afstand van waar ik was tot waar ik moest zijn bleek aardig goed te kloppen en doordat die afstand afnam, wist ik dat ik toch de goede kant op liep.
Dat GPS de verkeerde richting naar de bestemming aangeeft, komt door "rekenfouten" bij lage snelheden en als ik mijn weg zoek, tussen de obstakels door, ben ik niet erg snel. Modernere GPS-ontvangers, zoals de Holux M1000, zijn nauwkeuriger in dat opzicht. De Freedom Keychain die ik vlak voor mijn vakantie had besteld als reserve (en die net niet op tijd kwam om mee op reis te kunnen) hoort niet tot deze categorie; hij lijkt er langer over te doen om verbinding met de satellieten te krijgen dan de ontvanger die ik normaal altijd gebruik (de Holux GPSlim236) en ik heb niet kunnen vaststellen dat-ie nauwkeuriger is. Leuk is-ie wel, klein en ronder van vorm dan de Holux (volgens een collega ziet-ie eruit als een lief klein koffertje), met een ring waarmee je hem aan je sleutelbos kunt hangen bijvoorbeeld. Met behulp van een USB-kabel kun je hem opladen via de computer. Grappig was dat de verkoper zei dat alle ontvangers die zij nu hebben geen fysieke aan-/uitknop hebben (dat wil zeggen, geen schuifje of schakelaar waardoor je als blinde makkelijk kunt bepalen of de ontvanger aan of uit is); ze hebben één knop die je indrukt om hem aan te zetten en dan weer indrukt om hem uit te zetten. Een lampje geeft aan of de ontvanger aan of uit is. Tot mijn blijde verrassing bleek de Freedom Keychain wel degelijk een schuifknopje te hebben waarmee je hem aan en uit zet.

De tweede keer dat ik met GPS op pad was, ging ik naar een vriend. Tot nu toe nam ik meestal de regiotaxi als ik naar hem toe ging, maar na de laatste ervaringen besloot ik nu maar de bus te nemen en mijn eigen route te volgen. Voordat ik bij de bushalte was, had GPS me al verteld dat mijn eindbestemming ergens voor me lag. Ik moest vanaf de halte dus in de rijrichting van de bus blijven lopen. Ik probeerde het programma een route te laten maken, maar om de één of andere reden lukte dat niet. Alternatief: nagaan of de straat waar ik liep en de straat waar ik moest zijn misschien een gemeenschappelijke zijstraat hadden. Dat bleek zo te zijn. Het was het drukke verkeer, niet de GPS, die me vertelde dat ik die gemeenschappelijke weg had bereikt (ik wist dat het een drukke weg moest zijn). Helaas was het niet meer helemaal droog en ik hoopte dat het niet echt zou gaan regenen, want dan moest ik de BrailleNote wegstoppen en was ik echt afhankelijk van voorbijgangers, die ook niet zo van koud regenachtig weer lijken te houden en zich dan liever in hun warme huizen verschansen. Gelukkig viel het uiteindelijk mee en de BrailleNote heeft me niet in de steek gelaten. Nu nog de juiste zijstraat vinden. Het a-commando (in welke straat ben ik?) bracht ineens de naam van de gewenste zijstraat naar voren, maar waar was die straat precies? Aan de overkant, bleek, toen een auto die straat inreed. Uiteindelijk bracht GPS me tot vlak bij het huis waar ik moest zijn, al was het aan de overkant, want aan de kant van de huizen kon ik geen stoep ontdekken, alleen parkeerplaatsen, en de weg is het territorium van de automobilist. Gelukkig waren er aan mijn kant van de straat winkels en waar winkels zijn, zijn meestal ook behulpzame mensen. Zo arriveerde ik niet alleen vlakbij mijn bestemming, maar zelfs op (of in dit geval in) de plaats van bestemming.

In augustus/september kwam de nieuwe versie van KeySoft uit, versie 7.5. De nieuwe functies waarin ik het meest was geïnteresseerd waren de ingebouwde playlistfunctie en de mogelijkheid om documenten in vreemde talen te lezen (Duits, Frans, Spaans en Italiaans, hoewel ik de laatste twee talen niet beheers). Ik vind het Amerikaans van de spraaksynthesizer Keynote Gold heel duidelijk en had dus hooggespannen verwachtingen van de andere talen. Helaas lijken alle talen door een Amerikaan ingesproken te zijn; de Amerikaanse r is in elk geval erg aanwezig en soms klopt ook de klemtoon in een woord of zin niet. Oefening baart kunst, maar zonder die oefening vind ik het niet eenvoudig om Duitse en Franse teksten te lezen met behulp van spraak.
De playlistfunctie viel me in eerste instantie ook tegen. Je kunt bestanden markeren binnen een bepaalde map (dus niet in meerdere mappen) en die worden dan afgespeeld in de volgorde waarin je bestanden in die map staan: op datum of grootte of alfabetisch. Dat is niet altijd handig. Toch heb ik nu het voordeel wel ontdekt. Op aandringen van vrienden heb ik het boek Crashing through gelezen over Mike May, de baas van Sendero Group. Het audioboek is opgebouwd uit negen delen en ieder deel bevat meer dan tien bestanden. Elk deel heeft zijn eigen bestandsmap. Omdat de bestandsnamen logisch zijn qua alfabetische opeenvolging kon ik in een map het simpele commando geven voor alles markeren en vervolgens maakt KeySoft een playlist van al die bestanden en speelt ze achter elkaar af. Veel makkelijker dan handmatig een playlist maken.
En dan zijn er nog de functies die niet op het officiële lijstje stonden. Zo kun je nu de hard drive (USB-stick of via USB aangesloten harddisk) selecteren door de letter h te typen en hoef je niet meer het hele lijstje van drives door te lopen. Het is iets heel kleins, maar zo handig!
Ook kun je nu in Keymail de post downloaden zonder dat er mail verzonden wordt. Je kunt nu dus kiezen om alleen post te versturen, alleen te ontvangen of te ontvangen plus verzenden; dat laatste is nu een aparte optie.

Wat geen nieuwe functie is, maar voor mij wel een nieuwe ervaring, is de toegang met de BrailleNote tot email en internet via een andere computer. Je hebt er Activesync voor nodig en een USB-kabel, waarmee je de BrailleNote met de andere computer verbindt. Ik had al wel een keer over die mogelijkheid gelezen, maar had in mijn hoofd dat je daar een seriële verbinding voor moest maken en mijn computer op het werk heeft geen vrije seriële poort (wel vrije en makkelijk toegankelijke USB-poorten). Mijn vriendin Anita inspireerde me om er nog eens naar te kijken en ermee te experimenteren. Het is zo eenvoudig en zo handig! Het bewees al gelijk zijn diensten: door een niet geheel vrijwillige upgrade van Internet Explorer naar versie 7 gaf de wat oudere versie van de screenreader, Hal, niet alle tekst meer weer. Zo kon ik geen emails in HTML meer lezen (en dat zijn de meeste emails) en ook op internet- en intranetpagina's had ik problemen. Uiteindelijk heb ik het probleem kunnen oplossen dankzij een tip van een vriendelijke medewerker van Optelec (namelijk het uitschakelen van cleartype onder internet-opties - geavanceerd - multimedia), maar in de tussentijd heeft de BrailleNote me erg goed geholpen door brieven voor me te vinden in ons brievenregistratiesysteem en me te vertellen in welke vergaderruimtes onze overleggen waren gepland. Inmiddels is me met de BrailleNote ook gelukt wat me met de PC nooit lukte: het online reserveren van vergaderruimte. Dit komt vooral doordat de BrailleNote dingen veel overzichtelijker weergeeft en niet automatisch een kalendertje opent waarin je dan de datum moet selecteren, maar dat ik niet zo goed kan volgen. Lang leve de BrailleNote!

Tenslotte is het me eindelijk gelukt om mijn BrailleNote toegang te geven tot bepaalde bestanden in mijn laptop (leuk om 's zomers in de tuin via de BrailleNote te kunnen luisteren naar muziek die op de harde schijf van mijn laptop staat) en heb ik heel wat tijd besteed aan het downloaden van MP3-bestanden. Voor links verwijs ik naar de radio- en muzieklinks op mijn links-pagina.

Juli/augustus 2007

Bij nieuwe versies van programma's kijk ik altijd kritisch of ik het echt wel handig vind en nodig heb, maar bij het GPS-programma is die vraag overbodig. Tot nu toe is voor mij het "wow!"-gehalte van elke versie erg hoog. Versie 4 kwam uit in juli en die moest ik natuurlijk ook hebben. Tot nu toe (in bijna anderhalve maand tijd) heb ik maar één "nadeeltje" kunnen ontdekken: het één-toetscommando om de richting en afstand tot mijn bestemming te bekijken is verdwenen, maar het officiële commando, de letter d, is makkelijk genoeg te typen met één hand en dit "verlies" weegt zeker niet op tegen al de handige nieuwe dingen. Nu kom ik met één toetscombinatie vanuit elk willekeurig programma in het GPS-programma (voorheen kwam je in een menu van waaruit je het programma startte, maar als je dan naar een ander programma ging, even iemands adres opzoeken bijvoorbeeld of een nieuw muziekje aanzetten, dan sloot je eigenlijk eerst het GPS-programma af. Nu blijft het GPS-programma gewoon op de achtergrond doorwerken). De hele helpstructuur (in feite een lijst met commando's) is veranderd en veel overzichtelijker geworden; commando's zijn ingedeeld in categorieën en je kunt vanuit het helpscherm functies aan en uit zetten. Ook op andere plaatsen in het programma krijg je handige informatie en tips; of de BrailleNote met de GPS-ontvanger is verbonden bijvoorbeeld en zo niet, hoe je dat kunt bewerkstelligen. Wat ik ook erg handig vind, is dat je nu vanuit het programma met een toetscombinatie kunt proberen de BrailleNote met de GPS-ontvanger te verbinden; voorheen moest je het GPS-programma afsluiten en opnieuw starten.
Een ander handig nieuwtje, waar ik de eerste dagen trouwens wel aardig de fout mee in ging (en nu soms nog wel) is dat je bij het opzoeken van het adres nu eerst het huisnummer ingeeft en daarna de straatnaam; dit was altijd andersom. Het voordeel van deze volgorde merk je bij straten met meerdere postcodes (cijfers): doordat je eerst het huisnummer ingeeft, zoekt het programma daar het goede deel van de straat bij. Je hoeft dus niet zelf te gokken in welk deel van de straat je moet zijn of meerdere keren te zoeken. Zo'n handige omwisseling leidt in het begin soms wel tot wat verwarring, zeker als je even snel een adres denkt op te zoeken. De verandering is wel heel goed gedocumenteerd, maar veel mensen zijn gewoontedieren. Je begint de straatnaam te typen en dan blijkt dat je in het huisnummerveld zit en er gebeurt dus niks, vooral niet als je de spraak van de BrailleNote uit hebt staan en daardoor ook geen geluidssignaal hoort dat aangeeft dat je iets fout doet. Kwestie van wennen.
Waar ik ook heel gelukkig mee ben is dat je zelf gedefinieerde points of interest heel eenvoudig kunt wijzigen (de naam en omschrijving). Voorheen moest je de hele tekst opnieuw intypen, maar dat hoeft niet meer. Je kunt ook veel meer tekst kwijt en je kunt de POI's indelen in categorieën.
Bij kruisingen zie je nu hoeveel kanten je op kunt, bijvooorbeeld "4 way" en dan de straten en de ligging. Zo zie je gelijk wat je kunt verwachten.
Natuurlijk heb ik ook de replay-functie geprobeerd om te zien hoe dat werkt. Is best grappig. Ik zie wel de mogelijkheden ervan, maar ben nog niet in een situatie geweest waarin ik het echt nodig had of bruikbaar vond.
Het huis van mijn opa en oma is ook weer vindbaar; in de vorige versie kon ik door een indexfoutje (denk ik) hun adres niet opzoeken en dus ook niet als eindpunt definiëren en dus ook geen route laten maken. Ik denk dat ze twee plaatsnamen hadden omgedraaid, zodat mijn grootouders' woonplaats ineens in een andere provincie lag en hele andere straten bevatte. Over creatief indexeren gesproken, in deze versie lijken in mijn woonplaats een aantal straten niet vindbaar als je een adres wilt opzoeken; het zijn straten die meer in het buitengebied liggen en ze staan wel op de kaart. Uiteindelijk bleek dat ik gewoon verder had moeten kijken dan de brailleregel lang was. Na het intypen van de naam van mijn woonplaats vindt het systeem vijf resultaten (dat geeft het programma ook aan). De eerste is alleen de plaatsnaam en de tweede is de plaatsnaam plus provincie en daar bleken de "verloren straten" te zijn ondergebracht. TeleAtlas' logica hierin ontgaat me (TeleAtlas levert de kaartinformatie aan Sendero Group), maar het is goed voor de ontwikkeling van eigenschappen als creativiteit, flexibiliteit en strategisch inzicht, eigenschappen die goed van pas komen bij geocaching (schatzoeken met de GPS).
En dan is er de gigantische toename van het aantal points of interest: winkels, horeca, zelfs bedrijven aan huis. Nooit geweten dat er zoveel te koop was, ook in onze straat. Zelfs de aannemer aan de overkant die onze nieuwe voordeur zo mooi geplaatst heeft, staat erin. Lang niet bij alle onderneminkjes is duidelijk wat ze inhouden, dus dat prikkelt de nieuwsgierigheid. Je zou ze bijna bellen en het vragen. Er zijn nu zoveel POI's (wel tien tot twintig keer zoveel als in eerdere versies, vaak nog wel meer) dat ik tot nu toe geen collectieve "user POI"-bestanden heb geladen, dat zijn bestanden waarin Sendero Group de POI's verzamelt die gebruikers zelf definiëren, omdat de kans heel groot is dat winkels/bedrijven dan dubbel voorkomen en dat lijkt me wat veel van het goede.

Natuurlijk zijn er ook wel weer wat verjaardagen en andere feestelijkheden geweest waarbij GPS goed van pas kwam. Tijdens de verjaardag in juli was het te wisselvallig en waren de buien te heftig om GPS veilig te kunnen gebruiken, dus toen heb ik me laten ophalen met de auto. In augustus was het weer GPS-vriendelijker. Ik was al eerder op dat adres geweest, maar nu nam ik een andere route, via het industrieterrein. Heel interessant, van die wegen zonder voetpad en net als je denkt toch nog een voetpad gevonden te hebben, blijkt het niet meer dan een buffer tussen parkeervakken te zijn. Dat supersmalle randje langs de gebouwen is duidelijk ook niet als voetpad bedoeld. Gelukkig is daar op zaterdag weinig verkeer, dus ik kon rustig op de weg lopen. De vorige keer kon ik het huis ook niet goed vinden, omdat ik de ligging van de straten niet zo goed begreep, en nu ik van de andere kant kwam begreep ik het weer niet, maar na wat zoeken en de hulp van een vriendelijke meneer twee of drie huizen verderop kwam ik er toch. Het bijzondere deze keer was dat GPS me steeds vertelde dat de straat die eigenlijk voor me lag, achter me lag; dit gold ook voor andere punten die ik zocht. Tegelijkertijd nam de afstand tot die straat of dat punt wel af, dus daaraan zag ik dat ik de goede kant op liep.
Ook heb ik de GPS een paar keer in de trein geprobeerd. Eerder had dat nooit veel succes, omdat de ontvanger geen satellieten kon vinden (hij kon niet door het raampje kijken denk ik), maar nu lukte het wel. Het duurt altijd wel even voordat de satellieten gevonden zijn, dus misschien heb ik de vorige keren gewoon niet lang genoeg gewacht. Zelfs in het station van Den Bosch zag mijn GPS-ontvanger nog satellieten! De BrailleNote en GPS hebben hun sociale functie weer heel goed vervuld de laatste tijd; ik had bedacht dat de treinreis van Tilburg naar Utrecht me genoeg tijd zou geven om de website bij te werken en wat andere dingen te doen, maar daar kwam ik helemaal niet aan toe. Wel hele leuke gesprekken gehad en het was weer een feest om aan een medetreinpassagier te laten zien wat GPS kan en te vertellen in welke plaats we waren en hoe snel de trein reed. Dat maakte al indruk en dan heb ik het nog niet eens over de points of interest gehad waar we voorbijzoefden (dat ging me ook net iets te snel).
Een paar dagen geleden was er feest in het dorp. Guus Meeuwis trad op. Toen ik naar bed ging, hoorde ik muziek; Guus Meeuwis zong "zo ver weg" en het klonk live. Dit verbaasde me wel een beetje, want als het feestterrein zo ver weg was, zoals ik ook dacht, hoe kon ik het dan zo goed horen? Misschien had ik het fout en was het terrein dichterbij dan ik dacht. GPS vertelde me dat de afstand, in een rechte lijn, ruim twee kilometer was. Wat doet geluid toch rare dingen in dit dorp.

10 juni 2007

Vandaag had ik een beetje ruzie met de GPS en natuurlijk was het mijn schuld. Het was ook heel onaardig, want hij had me vrijdag toch erg goed geholpen toen ik naar een winkel ging waar ik nog nooit eerder alleen was geweest (even cadeautje kopen) en zaterdag was het een geruststellende gedachte dat we hem bij ons hadden toen we onderweg naar weer een verjaardag een andere weg moesten zoeken vanwege een ernstig ongeluk. Handig om op terug te vallen als je dreigt te verdwalen, wat trouwens niet gebeurde. Jammer dat-ie ons terugstuurde naar de geblokkeerde weg toen ik hem een route liet maken; je kunt een weg niet uitsluiten van de routeplannerfunctie. Toen we eenmaal ver genoeg weg waren van de geblokkeerde weg, zocht de GPS wel een alternatief. Als je een ander punt van de alternatieve route kent, kun je dat als begin- of eindpunt van je route nemen en het systeem zo dwingen een andere weg te nemen.
Maar nu is het zondag, weer een feestdag en we waren weer op pad. Ik had helemaal bedacht hoe ik het ging doen. Eerst de reisplanner gevraagd hoe ik per openbaar vervoer op de plaats van bestemming kwam; de diagnose was twee bussen en dertien minuten lopen. Ik wist nu hoe de bushalte heet en dus ook de straat waaraan die halte ligt, maar ik wist niet waar de halte in die straat ligt: aan het begin, het eind of ergens in het midden. Ik kon dus niet makkelijk een route plannen van de halte naar het feestpaleis. Daarom keek ik welke zijstraten er liggen aan de straat waaraan de bushalte ligt. Daarna bekeek ik welke zijstraten liggen aan de straat waar ik uiteindelijk uit moest komen. Ik had beet: één straat verbindt die twee straten. Dat zag er dus eenvoudig uit, ik moest alleen weten waar de halte ligt ten opzichte van de zijstraat. Het plan was als volgt: ik zou de kruising van die twee straten als mijn bestemming definiëren en de richting en afstand tot die bestemming in de gaten houden terwijl we met de bus naar de halte reden. Op die manier verplaatsten we ons snel genoeg om een betrouwbare positie van mijn bestemming te krijgen.
Helaas, het werkte niet. Eerst moest de GPS satellieten vinden en dat duurde vrij lang. Daarna kreeg ik geen informatie over mijn bestemming toen ik op de vertrouwde toets 6 drukte. Ik probeerde het een paar keer, ook andere toetsen die andere informatie geven. Sommigen werkten, sommigen niet. Ik begreep er niks van; anders werkte het altijd! Was de BrailleNote van slag? Ik probeerde een paar verschillende resets met als enig resultaat dat ik instellingen moest herstellen en ook de bluetoothverbinding tussen de BrailleNote en de GPS, wat veel tijd kostte. Enigszins gefrustreerd stapte ik uit bij de halte - de buschauffeur had me braaf gewaarschuwd -, maar toets 6 werkte nog steeds niet. Waar moest ik heen?
Het grappige van bushaltes met straatnamen is dat ze niet altijd direct aan de betreffende straat liggen. Mijn halte heette Oude Tempellaan, maar de straat waar ik stond heette anders. De Oude Tempellaan moest daar een zijstraat van zijn of in het verlengde liggen, maar het commando voor "dichtstbijzijnde zijstraat" leverde geen bruikbare informatie op. Dan maar gaan lopen en hopen dat ik alsnog de nodige informatie zou krijgen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik mijn frustratie aardig op de GPS heb botgevierd: "Laat je me alweer in de steek net nu ik je zo hard nodig heb!"
Een voetpad kon ik ook niet vinden; het was straat, groenstrook en grind dat ik toeschreef aan een tuin, maar misschien was dat stiekem wel een voetpad. Ik besloot langs de straat te gaan lopen naar de zijstraat waar ik auto's hoorde rijden.
Automobilisten vinden het niet leuk als je als blinde langs hun weg loopt, ook al loop je in de berm. Blijkbaar denken ze dat je elk moment kunt oversteken. Ze gaan er langzaam van rijden of stoppen helemaal; soms stapt iemand uit om je te beschermen tegen het lot dat al zovele egels heeft getroffen. Zo'n reddende engel was er nu ook, net toen ik bedacht dat ik die morgen met de BrailleNote had gespeeld en wat instellingen had veranderd. Nadat ik die instellingen weer in de oude staat had hersteld, werkte het GPS-programma weer zoals ik gewend was. Mijn reddende engel had me intussen weer op weg geholpen - de Oude Tempellaan lag aan de overkant van de bushalte.
Natuurlijk heb ik mijn nederige excuses aangeboden aan mijn trouwe apparaten die ik zo onheus bejegend had en van hun geduld en vergevingsgezindheid kan ik nog wat leren.
Maar ik was er nog niet. Het was mooi weer voor een wandelingetje, omgeven door rust en vogelzang en ondersteund door een versgemaakte route. Het leek er even op dat ik weer een afslag gemist had, maar omdat ik blijkbaar nog steeds de goede kant op liep, liep ik lekker door. Soms kom je onverwacht gras tegen of een parkeerplaats en dan is het soms wat lastig om te bepalen aan welke kant je daar langs moet, maar over het algemeen helpt het om te luisteren waar mensen vandaan komen of naartoe gaan.
Uiteindelijk was ik blijkbaar erg dicht bij de feestlocatie gekomen. Aan het begin van het straatje stond iemand bezig te zijn bij een auto; iets verderop hoorde ik veel vrolijke kinderen en grote mensen. Ik vroeg de persoon bij de auto naar de straat. Daar was ik inderdaad aanbeland. Of ik voor het feest kwam? Ja, daar kwam ik voor. "Gewoon op het geluid af?" vroeg ik. Hij bevestigde dat. En zo kwam ik in de goede handen van het ontvangstcomité terecht.
Sommige mensen hebben een hond voor de sociale contacten en als eerste gespreksonderwerp. Ik heb een BrailleNote met GPS. Werkt fantastisch als spraakmaker. En wat is er nou leuker dan over je favoriete onderwerp te praten!?
Het was een heel gezellig feest, leuke mensen ontmoet, leuke gesprekken gehad (niet alleen over de BrailleNote en GPS!), heerlijk gegeten (ook een hobby van me).
Tot het volgende feestje!

4/5 mei 2007

Het was weer tijd voor een feestje, een verjaardag in dit geval. Vooraf had ik natuurlijk het programma weer een route laten maken en die route bestudeerd, maar eenmaal onderweg raakte ik weer van de route af. Door de afstands- en richtinginformatie wist ik dat ik de goede kant op liep. Ik miste alleen één afslag, omdat mijn eindbestemming volgens mijn interpretatie van de informatie nog voor me lag. Dat klopte wel, maar het lag achter een huizenblok waar ik omheen moest.
Het werd pas lastig toen ik vlakbij was. Volgens de GPS lag mijn bestemming rechts van me, op enige afstand. De straat maakte inderdaad een bocht naar rechts, maar toen ik die kant op liep, nam de afstand tot mijn eindpunt toe, hoewel het nog steeds rechts van me lag. Na wat heen en weer gelopen te hebben, kwam ik erachter dat ik ook linksaf kon, waar mijn bestemming dus niet was, maar toen ik die kant op ging, kwam ik wel dichter bij mijn doel, dat nog steeds rechts van me lag, waar allemaal auto's geparkeerd stonden. Ergens voor me hoorde ik mensen praten. Daar moest ik maar eens hulp gaan vragen. Tegelijkertijd manoeuvreerde ik tussen de geparkeerde auto's door om te zien of daarnaast een voetpad was. Er was groen - en een bekende stem achter me (vanaf de linkerkant van de weg) die me riep. Arme jarige, ze had gerend voor mijn leven toen ze me op de sloot af zag lopen. Die had de GPS niet gezien, maar mijn stok had me ongetwijfeld gewaarschuwd. Dankzij mijn stok en de waakzame, zorgzame medemens ben ik nog nooit in zeven sloten tegelijk gelopen, zelfs niet in één.
En we leefden nog lang en gelukkig.

Zaterdag 5 mei mochten de BrailleNote en de GPS ook mee op reis, met een stoomtrein. Ik hoefde niet te sturen dus ik had geen GPS nodig, maar tegen het eind van de rit vroeg ik me plotseling af of mijn GPS satellieten zou zien. Meestal werkt het niet in treinen; volgens de deskundigen komt dit door het getinte glas in de ramen. Dit glas was blijkbaar helder en doorzichtig. Zo kon ik zien waar we waren en dat we zo'n 34 kilometer per uur reden. Dat leek al aardig snel voor die trein.
Terug bij de jarige thuis ontstond de discussie waarom een mobiele telefoon wel werkt in de trein en een GPS-ontvanger niet. Eén van de aanwezigen kwam tot de conclusie dat dit komt doordat de satellieten waarmee de GPS-ontvanger contact moet maken veel verder weg zijn, waardoor het signaal moeilijker op te pikken is, dan de masten waardoor mobiele telefoons hun signaal verspreiden.

19 april 2007

Wat zou ik toch veel feestjes missen zonder mijn GPS! Met dit feestje (eigenlijk meer een receptie) wilde de vertrekkende collega die zijn eigen bedrijf begonnen is ons bedanken en natuurlijk wilde hij ons trots zijn nieuwe bedrijfsruimte laten zien, vlakbij mijn huis. Nu ga ik heel vaak niet naar zulke feestjes, maar deze collega, Dino, is altijd erg belangrijk voor me geweest. Hij was van de automatiseringsafdeling en iedereen weet hoe belangrijk het is om goed geholpen te worden door de mensen die computers blijkbaar wel begrijpen. Dit geldt des te meer als je wat speciale aandacht nodig hebt, omdat je speciale software gebruikt. Dat vereist van de computermensen niet alleen kennis, maar ook inlevingsvermogen, een besef van de grenzen aan hun kennis en de moed/wijsheid om die grenzen te erkennen. Overschatting en overmoed kunnen rampzalig zijn, zo heeft een vriendin ooit ondervonden. Dino blonk uit in al deze dingen; hij wist precies wat hij voor me kon doen en hij wist precies wanneer hij de leverancier van de software moest bellen. Ik zou een lofdicht over hem kunnen schrijven, maar eigenlijk is dit niet helemaal de juiste plek daarvoor. In elk geval heeft hij me met zijn rust en inspirerende aanwezigheid door de donkerste computeruren heengesleept.
Maar hoe kwam ik bij dat bedrijf? Stap 1: ken uw omgeving, stap eens een bushalte te ver uit. Op 26 januari, op weg naar huis na een bruiloft, was dat gebeurd. Daardoor wist ik nu waar de straat is waaraan het bedrijf ligt en dat daar dichtbij een bushalte is. Dat was dus een optie. Ik kon ook gaan lopen, eerst de gebruikelijke weg naar huis en dan van daar naar het bedrijf. Dat kostte me op z'n allerminst een half uur, maar het was een mogelijkheid. Het voordeel van lopen was dat ik niet aan bustijden gebonden was. Als ik met de bus ging, moest ik voor vier uur weg van het werk.
Het zat niet mee. Wel heel lief natuurlijk dat een klant tompoezen kwam brengen, maar het hielp niet om voor vier uur weg te komen. Uiteindelijk was het bijna half vijf voordat ik vertrok. Als ik niet opschoot, was het feestje afgelopen voordat ik er was.
Waarom regelde ik geen lift? Omdat ik daar geen zin in had en een collega had opgemerkt niet uitgenodigd te zijn - en die was dan vast niet de enige. Ik wist dus niet zo goed wie ik het kon vragen zonder trauma's te veroorzaken.
Toen het eenmaal vier uur geweest was, had het geen zin meer om de bus te nemen, dus pakte ik de BrailleNote erbij en startte het GPS-programma op om te kijken via welke voetgangersroute het programma me zou leiden en wat de afstand was. Inmiddels had ik op basis van mijn kennis van de omgeving, die ik door GPS had gekregen, een kortere route bedacht en het GPS-programma leek dit wel te bevestigen, al zag het begin van de route er wat anders uit. Ik besloot om gewoon maar op weg te gaan volgens de route die ik altijd naar huis neem, alleen sloeg ik eerder af. Het adres van het bedrijf had ik als bestemming ingegeven en eenmaal op weg had ik het programma opnieuw een route laten maken, zodat ik zeker wist dat het de route nam die ik bedacht had - en mijn bedachte route klopte. Het programma vertelde me waar ik linksaf of rechtsaf moest en als ik van de route zou afwijken, zou het programma me waarschuwen. De snelheid waarmee de afstand tot mijn eindbestemming afnam, gaf me goede hoop dat ik er nog redelijk op tijd zou aankomen.
De één-na-laatste straat had ik moeten oversteken voordat ik hem insloeg om aan de goede kant te lopen voor mijn volgende afslag, maar toen ik de straat inliep, reden er net zo veel auto's de straat in en uit dat ik dacht: ik loop wel even door en steek dan over als ik iets verder de straat in ben. Ja en toen kwam ik bermen/groenstroken tegen waar ik niet echt makkelijk doorheen kon, maar na een tijdje zoeken vond ik toch een goede oversteekplek. Van tevoren had ik al bekeken dat het bedrijf vooraan in de straat ligt, aan de rechterkant. Handig om te weten aan welke kant je het moet zoeken.
Het was een geweldige receptie. Het weerzien met een aantal zeer gewaardeerde vroegere collega's gaf me bijna een gevoel van weemoed. Tijden veranderen. Ook Dino laat wat mij betreft een leeg plekje achter.

12 april 2007

Vandaag hadden we een stroomstoring van ongeveer kwart over drie 's middags tot een uur of vijf. Ik was lekker in mijn kamer bezig met mijn computers, geen radio aan, wel de laptop (voor Skype) en de BrailleNote mPower. Op een gegeven moment dacht ik een zacht tikkend geluid te horen, het geluid van opkomende braillepuntjes op een brailleregel. Daar verandert iets op het computerscherm, dacht ik en liep naar de laptop, maar ik kon geen verandering ontdekken. Later bedacht ik dat mijn conclusie niet erg logisch was, want ik had mijn andere (classic) BrailleNote wel aan de laptop gekoppeld, maar niet aan staan en dus niet in gebruik als brailleleesregel voor de laptop. Met andere woorden: als er iets op het scherm van de laptop zou veranderen, zou de laptop dat via spraak weergeven en niet via braille. Maar goed, eerste reacties zijn niet altijd logisch.
Als er dan toch niks gebeurde op Skype kon ik ook wel even met de mPower het internet op (ik gebruik liever de BrailleNote voor internet dan mijn laptop of een PC. Sssst, niet doorvertellen aan mijn laptop!), maar wat ik ook probeerde, de mPower kreeg geen verbinding. Zeker een overstuur geraakte router, dacht ik en zette hem uit.
Nou, als ik dan toch niets op internet kon doen, ging ik de laptop maar opnieuw opstarten met de BrailleNote (classic) als brailleleesregel, want ik moest nog iets doen waar ik braille bij wilde hebben. Uit routine controleerde ik hoe vol de batterij van de BrailleNote nog was en tot mijn verbazing kreeg ik de melding: "adapter off". Vreemd, de stekker zat toch in het stopcontact (dit bleek ook zo te zijn) en eindelijk begon het te dagen: we hebben een stroomstoring.
Hoe ver zou de stroomstoring reiken, vraag je je dan af; waardoor komt het en hoe lang denken ze dat het gaat duren? Mijn stereo-installatie deed het natuurlijk niet, maar BrailleNote's FM-radio gelukkig wel. Helaas hadden de lokale en regionale zenders geen doorlopende extra nieuwsuitzendingen om deze historische gebeurtenis op de voet te volgen.
Dat de brailleregel van de BrailleNote classic, die op dat moment op het electriciteitsnet was aangesloten, reageerde toen de stroom uitviel, klopte wel; of de BrailleNote nu aan of uit is, als de stroomtoevoer begint of eindigt, verschijnt op de brailleregel altijd de melding "adapter on" of "adapter off". Dat was dat zachte tikje dat ik hoorde.

2 april 2007

Vandaag is een prachtige dag. Ik ben bijna de hele dag vrij, de zon schijnt volop (dat is meestal zo als ik vrij ben) en ik mag met Nigel mee om iemand de BrailleNote te laten zien.
Afgelopen vrijdag is mijn mPower teruggekomen uit Engeland met nieuwe batterijen en de laatste versie van de software, KeySoft 7.2. Dat kwam mooi uit, zo kon ik de "nieuwe" functies (inmiddels ook al weer van vorig jaar) een beetje leren kennen voordat ik het een ander laat zien. Sommige functies zal ik vaker gebruiken dan andere, maar er zitten toch wel wat handige dingen in. DAISY-boeken en -tijdschriften kom ik zelf bijna nooit tegen, dus de DAISYspeler zal vast geen overuren maken (hoewel ik na vandaag een DAISYboek rijker ben, een audioboek nog wel. Leuk om te lezen en te oefenen). Hoe de statistische functies in de rekenmachine voor mij nuttig kunnen zijn, weet ik nog niet. Ik heb wat geëxperimenteerd met de nieuwe functie in Keymail waarmee je standaard een tekst ter ondertekening van je bericht kunt opnemen. Best grappig en door de "leden" van de BrailleNote mailinglist is hierom meerdere keren gevraagd. Hoewel ik het in de handleiding niet kan terugvinden lijkt het erop dat het bestand met de tekst van de ondertekening wel het KeySofttekst- of -brailleformaat moet hebben. Geen ASCII dus ofzo. Dat moet ik toch eens navragen bij de experts.
Waar ik heel enthousiast van werd was dat de nieuwe functies in KeySoft in de map "manual" (handleiding) apart genoemd worden, als aparte "subhoofdstukjes". Daarnaast staan de nieuwe functies nog in een apart bestand ("what's new") beschreven. Lekker overzichtelijk en makkelijk om even "bij te lezen".
De nieuwe mogelijkheden binnen de bestandenlijsten trokken me altijd al het meest aan: het ordenen van de lijsten op datum, omvang en bestandsformaat, naast de al bestaande alfabetische ordening, en het markeren van bestanden om ze daarna bijvoorbeeld te kopiëren of te printen zijn erg handige functies.
En toen ontdekte ik de nieuwe functie binnen de file manager (bestandsbeheer) waarbij een bestand wordt geopend in het bijbehorende programma als je op dat bestand "klikt" (entert, eigenlijk). Het mooie hiervan is dat de lijst met bestanden gewoon open blijft. Als je een tekstbestand opent en na het lezen weer sluit, kom je automatisch in de bestandenlijst terug. Als je een audiobestand opent, blijf je de bestandenlijst steeds zien. Dit is heel handig als je verschillende bestanden achter elkaar wilt lezen of luisteren vanuit dezelfde bestandsmap. Het was altijd al eenvoudig om van het ene naar het andere bestand te gaan, maar op deze manier gaat het wel heel snel. Bij het doornemen van de nieuwe delen van de handleiding was het in elk geval erg handig.
In Keymail vielen me nog wat dingen op. De volgorde van de informatie over verzender, ontvanger, verzend- en ontvangstdatum is iets veranderd en naar mijn mening logischer geworden en wat ik ook erg leuk vind is dat gelijk bovenaan, bij het onderwerp, al wordt aangegeven of een bericht bijlagen heeft. Die informatie hoef je dus niet meer in de informatievelden te zoeken, dat zie je in éMooi werk weer, Humanware!

12 maart 2007

Een wat minder vrolijke gelegenheid deze keer: een crematie. Het is altijd makkelijker om me potentieel over te leveren aan de hulp van anderen bij een neutrale of feestelijke gebeurtenis, maar de bezoekers van een begrafenis of crematie hebben meestal wel genoeg aan zichzelf en hun eigen verdriet, daar ben ik liever niet een "hulpbehoevende vreemde". Het ligt wat anders als ik andere aanwezigen ken. In de praktijk betekent dit dat als ik niet weet of er een bekende van me zal zijn (die geen familie of geliefde van de overledene is) ik iemand zoek in mijn familie- of vriendenkring om mee te gaan. Daarvoor kun je niet iedereen vragen, vind ik.
Maar GPS maakt me onafhankelijker, dus ik durfde het wel aan om alleen te gaan. De kans bestond ook dat ik wel een bekende tegen zou komen, maar je weet het nooit zeker.
Natuurlijk had ik van tevoren de route doorgenomen via de reisplanner op internet en via mijn GPS. Om bij de kerk te komen leek nog niet zo ingewikkeld, maar bij het crematorium stopte geen bus, behalve als je een kwartier loopafstand nog dichtbij genoeg vindt. Ik vind dat er plaatsen zijn waar iedereen vrij gemakkelijk zou moeten kunnen komen en daarom zou daar openbaar vervoer moeten zijn. Een gemeentehuis of ziekenhuis valt wat mij betreft in die categorie en een begraafplaats of crematorium ook. Sommige OV-planners (en dan bedoel ik de menselijke) houden er blijkbaar een andere logica op na.
Gelukkig zat er wat tijd tussen de rouwdienst en het gebeuren in het crematorium; ik wist niet precies hoe veel of weinig tijd dat was, maar het zou best een uurtje kunnen zijn. Ik liet de GPS een looproute plannen van de kerk naar het crematorium. Dat was niet eens zo heel ver en de route zag er niet al te ingewikkeld uit. Dat moest op zich te doen zijn in een uur. Wel leek het erop dat ik wat lastige oversteekpunten (met grote en vast hele drukke wegen) tegen zou komen. Wachten op wat meer rust in het verkeer (als een bang egeltje aan de kant van de weg) kan erg veel tijd kosten. Ach, als ik toch niet durfde, kon ik desnoods altijd nog een taxi nemen.
De weg naar de kerk verliep vrij goed. Ik hoefde maar één of twee keer de weg te vragen. De GPS helpt me ook om gerichter de weg te kunnen vragen, want ik weet wel in welke richting ik moet zijn en als ik vooraf de omgeving of de route heb bekeken en de toevallige voorbijganger die ik als slachtoffer uitverkoren heb kent de straat niet waar ik moet zijn, kan ik altijd een andere straat noemen die ik op de kaart of in de route ben tegengekomen.
Nog even twijfelde ik toen de GPS me vertelde dat ik bij mijn bestemming was aangekomen (ik wist dat de kerk links van me moest liggen) en ik een straat naar links tegenkwam. Moest ik die straat in of oversteken? Ik kreeg de indruk dat wat ik voor die straat tegen was gekomen gewoon huizen met tuinen waren, maar helemaal zeker wist ik dat natuurlijk niet. Ik liep de straat in naar links en desgevraagd vertelde GPS me dat dit een andere straat was dan waar ik moest zijn. Even teruglopen dus en toch de straat oversteken. Nu hoorde ik links voor me autobanden op grind. Ah, dat zou maar zo een kerk kunnen zijn! En ja hoor, het klopte nog ook.
Ik kwam een bekende tegen, dus vanaf de kerk hoefde ik niet meer te zoeken. Het waren mensen van de middelbare school die ik daar zag en mijn veelzijdige kleine BrailleNote, met GPS nog wel, oogstte veel bewondering bij de mensen die zich de extra (grote!) kast voor de brailleboeken en mijn volgeladen boodschappentas op wieltjes nog levendig herinnerden.

19 februari 2007
Het grappige van GPS-gebruik in een bus is dat je precies ziet hoe dicht je bij je bestemming komt om er vervolgens weer een kilometer ofzo vandaan te rijden, voordat je er uiteindelijk toch aankomt. Zonder GPS zou me dit verschijnsel helemaal ontgaan, ook al weet je wel dat een bus vaak via lussen en andere creatieve figuren rijdt.
Ik ben weer onderweg naar een bruiloft. Over het ochtendgedeelte in Baarn is veel moois te zeggen, maar niet wat GPS betreft. Bij mijn eindhalte aangekomen blijken er heel wat behulpzame mensen te lopen die me naar het stadhuis gidsen. Daar kom ik een hele aardige vrouw tegen, familielid van de bruid, die zich over me ontfermt en me na de plechtigheid weer naar de bushalte brengt. Niet lang daarna krijg ik een lift terug naar huis van een collega, tevens broer van de bruid.
De middag in Leusden vergt wat meer zoekwerk. De kerk ligt volgens de GPS ergens aan de overkant van de weg. Oversteken is altijd interessant. Is er een echte oversteekplaats en zo ja, waar? Wat kom ik onderweg tegen aan vluchtheuvels of andere struikelobstakels? Wat kom ik aan de overkant tegen: een fietspad, een voetpad, een groenstrook, een rotonde misschien? Als ik de auto's zo hoor rijden zou aan de overkant een rotonde kunnen zijn en als ik dan oversteek, kom ik dan op de rotonde uit of loop ik nietsvermoedend de zijstraat in? In tweede instantie stel ik mijn beeld bij: het is waarschijnlijk geen rotonde, maar wel een zijstraat. Als ik wat meters opzij ga, loop ik die niet in.
Het is een groenstrook met aan beide kanten weg. Eenmaal op het voetpad aangekomen, na de dubbele oversteek, schakelde ik GPS eerst maar even over naar de virtuele modus om de omgeving te verkennen. Vooraf had ik de route wel bekeken, maar ter plekke was het toch wat moeilijk te volgen. Net toen ik dacht dat ik het begreep en wist welke kant ik op moest, vertelde GPS, inmiddels weer in GPS-modus, me dat mijn bestemming achter me lag. Ik probeerde het nog even met de zogenaamde "getting warmer"-methode - als de afstand tot mijn bestemming kleiner wordt, loop ik blijkbaar de goede kant op. Maar ik liep weer ergens vast en uiteindelijk was het de vriendelijke, behulpzame meneer die me weer op het goede pad bracht.
De "getting warmer"-methode is heel handig als je geen route kunt maken of van je route afgedwaald bent en er nog geen nieuwe route berekend is, maar in de meeste gevallen is het handiger om een route te laten maken. De "getting warmer"-methode neemt altijd de kortste weg en houdt geen rekening met huizenblokken die tussen jou en je bestemming in staan. Je bestemming kan wel rechts van je liggen, maar misschien moet je nog honderd meter doorlopen (of teruglopen!) zodat je om een tussenliggend obstakel heen kunt lopen. Heel handig is ook dat de routefunctie aangeeft aan welke kant van de straat je bestemming ligt. Dat scheelt zoeken en vragen.
De terugweg ging weer heel makkelijk, met een bekende als chauffeur.

26 januari 2007

Hoera! Henk en Endu gaan trouwen en ik mag mee komen vieren! Dat betekent een reisje naar Gouda en het stadhuis zien te vinden.
Maar eerst nog even langs de bank en de winkels in mijn woonplaats.

In de bus naar het winkelcentrum zet ik de GPS-ontvanger en BrailleNote aan. De twee vinden elkaar gelijk, maar de ontvanger heeft nog geen contact met genoeg satellieten, dus ik kan niet zien waar ik ben. Wat wel vast kan is zoeken naar de winkel waar ik heen wil in het bestand met "points of interest". De winkel staat erin! Misschien heb ik die zelf wel toegevoegd toen mijn moeder en ik een keer een middagje gingen winkelen.
Met één druk op twee knoppen wordt de winkel mijn bestemming.
Intussen heeft de GPS-ontvanger voldoende satellieten gevonden en zijn we bijna bij de winkels.
Eerst even geld halen. Ik weet waar de bank is, maar daarvoor kom ik nog langs een andere bank en ik ga twijfelen als ik een stoeprand tegenkom die hoger is dan die volgens mijn herinnering zou moeten zijn. Gelukkig zijn er altijd behulpzame voorbijgangers.
Okee, het geld is binnen. Op naar de uitverkoren winkel.
Vervelend dat het begint te regenen. Zo'n nevelige miezerregen is het. Mijn BrailleNote heeft al heel wat vocht doorstaan, maar echt goed is het natuurlijk niet voor hem. Uiteindelijk besluit ik hem toch maar uit te zetten en het tasje dicht te doen. Zo is-ie toch een beetje beschermd.
De fout die ik (nog steeds!) regelmatig maak met de GPS is dat ik probeer met hem mee te denken. "Hij zegt dit, maar bedoelt vast dat." Uitgaand van een goed werkende GPS met een goed contact met de satellieten moet je een GPS vrij letterlijk nemen. Honderd meter is (ongeveer) honderd meter en rechts is niet toch stiekem links. Aan de andere kant ken ik de zwaktes van mijn GPS. Het systeem is niet tot op de meter nauwkeurig (maar meestal scheelt het niet heel veel) en soms lijkt het links en rechts door elkaar te halen.
Waarom denk ik dat de winkel aan mijn linkerhand is en zegt GPS dat het rechts is? En moet ik dan hier al rechtsaf? Van vragen word je wijs en het blijkt dat er wat verderop nog een rechtsaf is. Voor meedenkers zoals ik scheelt het als je de omgeving een beetje kent; dan begrijp je wat beter wat je GPS bedoelt.

De winkel heeft niet het cadeautje dat ik zoek en de vriendelijke verkoopster stuurt me naar een andere winkel, die naast "mijn" bank te vinden is. Even teruglopen dus. Ook daar hebben ze niet wat ik zoek en ze verwijzen me naar een derde winkel - naast de eerste. O nee, ik ga niet weer terug. Dan maar iets anders bedenken.
Ik had nog zo gekeken hoe groot het pak was om te beoordelen of het een beetje makkelijk mee te nemen was, maar bij de kassa realiseer ik me dat het absoluut niet in mijn rugtas past en ook niet in de gangbare plastic tassen. Dat wordt dus onder de arm meenemen. Daarmee heb ik geen hand meer vrij om de GPS te bedienen en de aanwijzingen te lezen.
Inmiddels is het harder gaan regenen en in het bushokje, schuilend, wachtend op de bus, zoeken mijn hersens naar een oplossing. De grote plastic tas die ik in mijn rugtas heb gefrommeld blijkt zelfs niet groot genoeg. Heel jammer.
Als ik na een busritje bij het station aankom, helpt de vriendelijke verkoopster van één van de aangrenzende winkels me aan een hele grote plastic zak. Misschien niet zo elegant, maar het werkt prima. Wel moet ik die zak gewoon in mijn hand dragen en heb dus nog steeds geen hand vrij voor GPS, maar als het moet kan ik deze zak wel makkelijker even overpakken in mijn andere hand om even de brailleleesregel te raadplegen en te kijken of ik nog op koers ben.
In de trein naar Gouda bekijk ik de route van het station naar het stadhuis. Eerder had ik op internet het adres van het stadhuis gezocht om via de reisplanner de makkelijkste manier te vinden om er te komen. De reisplanner liet me steeds lopen van het station naar het stadhuis. Tijdens die zoektocht naar dat adres kwam ik uit bij Wikipedia die me de lengte- en breedtegraden van het stadhuis gaf. Met die informatie kon ik heel eenvoudig en precies het stadhuis als bestemming (en als virtuele positie) ingeven. Vanaf het stadhuis zocht ik in het POI-bestand naar het dichtstbijzijnde treinstation (je kunt selecteren op categorie). Gelukkig stond station Gouda erin.
Daarna kon ik het programma een route laten maken. Het zag er niet zo heel ingewikkeld uit, ook al weet je natuurlijk niet precies wat je onderweg aan hindernissen tegen zult komen. Het grootste deel was rechtdoor; alleen de stukjes daarvoor en daarna zouden lastig kunnen zijn, maar dan zou ik altijd nog om hulp kunnen vragen.
Ook in Gouda regende het. De aanwijzingen van behulpzame medereizigers brachten me buiten het station en daar hoorde ik bussen rijden. Bussen! Daarvan stopt er vast wel eentje bij het stadhuis. Weer een vriendelijk behulpzaam iemand ging voor me kijken welke bus ik zou moeten hebben. Conclusie: er stopt geen bus bij het stadhuis. Huh? O. Nou ja, dan niet. Gelukkig moest zij dezelfde kant op als ik, dus kon ik gewoon met haar meelopen, hoefde ik mijn arme BrailleNote niet aan meer vocht bloot te stellen en niet te goochelen met stok, cadeau en brailleleesregel (en je leert nog eens iets interessants over de stad die binnenkort het werkgebied zal zijn van (nu nog) onze gemeentesecretaris....).

Het is een mooie bruiloft, een mix van Nederland en Afrika.
Een vriend van Henk herinnert zich dat hij een keer mee is geweest om een college mee te maken en dat hij me daar met een laptop met braille had zien werken. Toch mooi dat er zulke handige draagbare oplossingen zijn. Ik houd even mijn BrailleNote omhoog: "hier werk ik tegenwoordig mee." Dat oogst de bewondering die de BrailleNote wat mij betreft verdient.
Na de bruiloft volgt een voorspoedige thuisreis: ik ben precies op tijd in de trein (met dank aan de vriendelijke medegasten die me naar het station hebben gebracht) en als ik later iemand wil vragen waar precies de halte is waar "mijn" bus gaat komen, blijk ik die zomaar al gevonden te hebben!
De bus is uitgerust met zo'n mooi systeem dat de haltes noemt. Als ik heel goed luister, kan ik haar net horen. Ik hoor haar mijn halte noemen en zoek het knopje om aan te geven dat ik er uit wil. Tegenover mij hoor ik iemand bewegen en daarna het piepje - ah, zij vond het knopje wel. Terwijl ik glimlachend "dank je wel" mompel, hoor ik de lieftallige onzichtbare vrouw de volgende halte aankondigen. Dit gaat allemaal sneller dan je het verhaal kunt lezen en ik ben een beetje verrast over de snelle opeenvolging van haltemeldingen, maar misschien was de laatste melding wat vroeg. De bus stopt, ik stap uit (en degene tegenover mij ook), ik loop langs het bushokje en steek het fietspad over. Hier moet ik gras tegenkomen, maar het is een voetpad. Ik sla linksaf en hoor de auto's op de weg een eindje voor me - maar dichterbij dan het volgens mij zou moeten zijn. Degene die voor me loopt, lijkt een soort zijpad in te slaan. Nooit geweten dat daar zoiets als een zijpad was. Volgens mij klopt dit niet! Toch een halte te ver? Ik loop richting de weg waar ik de auto's hoor, maar in plaats van een schutting in de bocht kom ik hier een soort groenstrook tegen.
Nu pak ik toch de GPS er maar even bij. Terwijl hij satellieten zoekt (en die vindt hij vrij snel), begin ik vast terug te lopen. Met een simpele toetscombinatie kan ik zien wat de volgende zijstraat is en door dat steeds te controleren vind ik de goede straat weer terug. Ik ben weer op bekend terrein!

DISCLAIMER

Terug naar de voorpagina
Begrippen
Wat is de BrailleNote
Wat is BrailleNote GPS
BrailleNote (GPS) en ik: hoe het begon
WayFun: op reis met Sendero Group
Mijn ervaringen met de BrailleNote en BrailleNote GPS
Digi-bio: mijn digitale levenspad
Mijn gastenboek
Nieuwtjes
Leuke en handige links
Neem contact op met Humanware, Sendero Group of mij