In 2003 organiseerde Sendero Group, het bedrijf dat de BrailleNote GPS ontwikkelt, voor het eerst een uitstapje onder de naam WayFun. Het was toen een lang weekend in Californië. Ik was daar niet bij, maar ik heb gehoord dat de nadruk lag op het zogenaamde geocaching.
Het succes van WayFun 2003 was zo groot dat Sendero Group besloot dit jaarlijks te herhalen. In 2004, 2005 en 2007 was ik er wel bij (in 2006 was ik aan het verhuizen). In 2004 viel de keuze op Ierland en Schotland (Dublin, Cork en Kirkcaldy); in 2005 waren we in Amerika, in de staat Maine, in de plaatsen Portland en Bar Harbor; in 2007 waren we in Canada, in British Columbia, de plaatsen Victoria en Vancouver. Toen waren het vooral vakanties (winkelen, toeristische attracties bezoeken en vooral veel plezier hebben samen!) en was GPS vooral een hulp bij het vinden en terugvinden van cafés, restaurants, winkels, musea etcetera. Zo wisten we zeker dat we altijd de weg naar het hotel terug konden vinden en konden we zelfstandig naar een winkel of restaurant gaan waar we nog niet eerder waren geweest. We ontwikkelden onze eigen vorm van geocaching: als een groep een leuk café of museum had gevonden, belden of riepen ze een andere groep op (we hadden mobiele telefoons en portofoons aan boord) en gaven ze de lengte- en breedtegraden door. Die andere groep stopte die gegevens in hun BrailleNote GPS en lieten het programma een route uitstippelen van de plek waar zij op dat moment waren naar dat museum of café. We konden natuurlijk ook gewoon de adresgegevens gebruiken. Zo konden we elkaar makkelijk terugvinden of ergens afspreken. Natuurlijk wordt zo'n reis ook gebruikt voor promotie van de BrailleNote GPS door contact te zoeken met de (plaatselijke) media - alsof zo'n groep blinde toeristen al niet genoeg aandacht trekt! - en lokale blindenorganisaties. Door die blindenorganisaties wordt dan een informatiebijeenkomst voor hun leden belegd, waarin Mike May, de baas van Sendero Group, uitlegt wat BrailleNote GPS is en wat het nut ervan voor iemand kan zijn, waarna onze groep buiten een demonstratie geeft, meestal één op één.
In 2005 moest ik verder reizen en was de vakantie korter. Daarom combineerde ik WayFun die keer met een bezoek aan twee vrienden, de ene in Toronto en de andere in Tennessee. Ook in 2007 heb ik WayFun gecombineerd met een bezoek aan vrienden in Londen en Seattle. Na 2007 is er geen WayFun meer geweest. Wel ben ik in 2008 op vakantie geweest met Mark, die ik van WayFun ken. Met een knipoog naar WayFun en omdat we met z'n tweeën waren heb ik dit Twee-Fun genoemd.
Sinds 2004 houdt Sendero Group een verslag, een blog, bij, geschreven in het Engels en voorzien van foto's. Zelf heb ik ook verslagen gemaakt van deze reizen. Eigenlijk zijn ze begonnen als ernstig uit de hand gelopen emailberichten aan familie en vrienden. Dit is aan de manier van schrijven waarschijnlijk nog goed te zien. Ik heb ervoor gekozen om ieder verslag in zijn geheel op een webpagina te zetten en niet in verschillende documenten op te splitsen. Op deze manier is het wel veel tekst op één pagina, maar het zoeken binnen het verslag is zo (hoop ik) wel makkelijker.